Opis:

Nieumarły, stojąc na przeciwko, budzi przerażenie i trwogę w sercach śmiertelników. Jego ciało jest wyniszczone i przesiąknięte mrokiem nieśmiertelności, a jego wygląd przypomina bardziej cień niż istotę żywą. Jego skóra jest blada i pokryta plamami martwego blasku, przypominającym zaschniętą glinę. Oczy, bez żadnej iskry życia, świecą czerwonymi, ognistymi światłami, które wypływają zza cienistych oczodołów, sprawiając wrażenie, że patrzy przez dusze swoich ofiar.

Twarz jest zdeformowana i zdeprawowana, pokryta sinymi bliznami i zmarszczkami, które świadczą o agonii, jaką musiał przechodzić w swoim poprzednim życiu. Nieumarły często nosi na twarzy makabryczny uśmiech, który bardziej przypomina wykrzywienie niż przejaw radości. Jego długie, poskręcane paznokcie przypominają kły drapieżnika, gotowe rozszarpać każdego, kto stanie na drodze jego niezaspokojonego pragnienia.

Ciało jest owiane ciemną aurą zepsucia i zgnilizny, a każdy ruch jest towarzyszony przerażającymi odgłosami skrzypienia kości i jękiem nieuchronnego upadku. Odziany w stare, podarte szaty, które trzymają się jego zdeformowanego ciała jak szkielety pajęczyny, sprawia wrażenie, że jest on niewidzialnym nocnym duchem, który przyszedł na świat, by siać strach i spustoszenie.

To właśnie wygląd zewnętrzny nieumarłego jest symbolem jego mrocznej i złowrogiej natury, która jest odrażająca dla żywych, ale jednocześnie pociągająca dla tych, którzy poszukują potęgi i dominacji nad światem żywych.

Cechy wyglądu nieumarłego tworzą obraz istoty pełnej mroku i zepsucia, której obecność budzi strach i przerażenie.

1. Skóra:
   • Skóra nieumarłego jest blada i pozbawiona naturalnego koloru, często pokryta plamami martwej bladości, co nadaje mu wygląd wyniszczony i zepsuty.
2. Oczy:
   • Oczy nieumarłego często są zatopione w ciemności, ich oczodoły wypukłe i sinawe, bez ciepła czy życia.
3. Blask Oczodołu:
   • Często oczy nieumarłego świecą czerwonym, ognistym światłem, co dodatkowo wzmacnia wrażenie przerażenia i grozy.
4. Twarz:
   • Twarz nieumarłego jest zniekształcona i zdeformowana, często pokryta bliznami, zmarszczkami i wykrzywionym uśmiechem, który bardziej przypomina maskę przerażenia niż wyraz radości.
5. Dłonie:
   • Palce nieumarłego są długie, poskręcane i ostry jak kły, gotowe do zadawania śmiercionośnych ran.
6. Zapach:
   • Nieumarli są otoczeni ciemną aurą zepsucia i zgnilizny, która towarzyszy im wszędzie, dając świadectwo ich mrocznej natury.
7. Ubiór:
   • Często ubrani w stare, podarte szaty, które wyglądają jak relikty przeszłości, uzupełnienie ich przerażającego wyglądu.

Charakter:

Cechy charakteru nieumarłego tworzą obraz istoty zepsutej i pozbawionej moralności, której działania zagrażają światu żywych i przynoszą cierpienie i zniszczenie.

1. Okrutność:
   • Nieumarli często przejawiają okrucieństwo w swoich działaniach, nie zważając na cierpienie czy straty innych istot.
2. Zemsta:
   • Często motywuje ich pragnienie zemsty na żywych, szczególnie na tych, którzy przyczynili się do ich śmierci lub zdrady.
3. Bezlitosność:
   • Nieumarli są bezlitośni w swoich działaniach, nie ulegając współczuciu czy litości wobec innych istot.
4. Pragnienie władzy:
   • Wielu nieumarłych pragnie władzy i dominacji nad światem żywych, dążąc do osiągnięcia potęgi i kontroli.
5. Chciwość:
   • Często są chciwi i żądni bogactwa, szukając coraz większej ilości złota, skarbów lub magicznych artefaktów.
6. Zawziętość:
   • Nieumarli są często zawzięci i uparci w dążeniu do swoich celów, nieustępliwi nawet w obliczu przeciwności losu.
7. Manipulacja:
   • Potrafią manipulować innymi istotami, wykorzystując ich słabości i strach, by osiągnąć swoje cele.
8. Samotność:
   • Pomimo swoich złowieszczych pragnień, nieumarli często odczuwają samotność i pustkę, niezdolni do prawdziwej więzi z innymi istotami.
9. Brak empatii:
   • Nieumarłym często brakują empatii i zdolności do empatycznego zrozumienia uczuć innych istot, co sprawia, że są obojętni na ich cierpienie.
10. Zniewolenie:
    • Często są zniewoleni przez swoje pragnienia i obsesje, niezdolni do wyzwolenia się spod wpływu mrocznych sił, które ich kontrolują.

Historia:

Pierwszym nekromantą, który zgłębiał mroczne tajemnice życia i śmierci, był mężczyzna zwanym Malachim. Był to człowiek o głębokiej wiedzy i niezaspokojonej ciekawości, który poświęcił swoje życie na studiowanie zakazanych praktyk magii. Zafascynowany poznawaniem to coraz głębszych i mrocznych tajników magii, postanowił się zmierzyć z możliwością przywoływania zmarłych do życia.
Malachim poszukiwał sposobu na ujarzmienie śmierci i stworzenie nowej rasy istot, które miałyby podporządkować się jego woli.

Przez długie lata Malachim eksperymentował nad swoimi teoriami, przeprowadzając mroczne rytuały i praktyki nekromancji. Szepcąc to coraz bardziej złożone pradawne słowa czarnej magii, Malachim zwrócił na siebie uwagę Boga Śmierci.

Bóg Śmierci Mortis pragnął wprowadzić zmianę w równowadze między światem żywych a umarłych. Zaczęły go gnębić troski o przyszłość krainy zmarłych i jej relacje ze światem żywych. Mortis zaczął więc szeptać do serca Malachima, którego pycha sprawiała, że był otwarty na tajemnicze sugestie bóstwa.

Manipulując myślami Malachima i sącząc jad w jego duszę, Mortis skłonił go do eksperymentów, których celem było ożywienie martwych ciał i stworzenie nowej rasy istot. Bóg Śmierci wiedział, że to właśnie poprzez stworzenie Nieumarłych, Malachim będzie mógł osiągnąć swoje cele.

Podczas eksperymentu Mortis obserwował z zainteresowaniem, jak Malachim prowadził swoje zakazane rytuały. Bóstwo śledziło każdy krok nekromanty, nie interweniując bezpośrednio, ale skłaniając go do dalszych działań poprzez sugestywne szepty i obietnice władzy nad życiem i śmiercią.

Na samym początku eksperymentu Malachim musiał przeprowadzić przygotowania, które miały na celu zgromadzenie niezbędnych składników i artefaktów. Zbierał starożytne manuskrypty, zwoje i magiczne relikty, które zawierały tajemnice nekromancji. Następnie przygotowywał specjalne runy i symbole, które miały być użyte podczas rytuałów.

Gdy wszystkie przygotowania były zakończone, Malachim przystępował do głównego etapu eksperymentu. W starożytnym, zapomnianym miejscu, które stało się jego laboratorium, rozkładał starożytne manuskrypty i przygotowywał magiczne kręgi, w których miały być przeprowadzone rytuały. Całe miejsce było nasycone ciężkim zapachem kadzideł i ognia, a atmosfera była nasycona niepokojem i mrokiem.

Podczas rytuałów Malachim wykorzystywał zakazane zaklęcia i inkantacje, które miały przywołać siły nekromancji i ożywić martwe zwłoki. Niektóre ze składników używanych do rytuałów były makabryczne i przerażające, takie jak krew ofiarnych zwierząt i kości zmarłych. Wszystko to miało na celu wzmocnienie mrocznych energii, które miały być użyte do ożywienia zmarłych.

Mortis widząc się niekończące się próby, gdzie każda kończyła się fiaskiem, postanowił zawędrować do snów Malachima, i wyszeptać mu odpowiednią recepturę. W końcu, podczas kolejnego ze swoich eksperymentów, wydawało mu się, że przypadkiem dokonał nieoczekiwanego odkrycia. Przy użyciu zaklęć których słowa podsunął mu we śnie Mortis, udało mu się przywrócić życie zwłokom, które dotąd leżały martwe i bezsilne.

Jednakże, coś poszło nie tak. Energia, która ożywiła zmarłych, okazała się potężniejsza i bardziej niebezpieczna, niż Malachim się spodziewał. Zamiast powrotu do życia w pełni, ożywione istoty były jedynie cieniem samego siebie, pozbawione duszy i tożsamości. Ich ciała były opanowane przez mroczne siły, które nadawały im nowy, złowieszczy wygląd i cechy.

Malachim, widząc rezultaty swoich eksperymentów, zdawał sobie sprawę, że stworzył coś znacznie bardziej przerażającego niż zamierzał. Nieumarli, tak nazwani przez ludzi, stali się ostatecznym efektem jego niebezpiecznych poszukiwań.
Zrozpaczony tym, co uczynił, Malachim zrozumiał, że jego marzenie o dominacji nad śmiercią zamieniło się w koszmar, który miał pociągnąć za sobą straszliwe konsekwencje.

Gdy eksperyment Malachima zakończył się powstaniem Nieumarłych, Mortis był zadowolony z rezultatów. Nowa rasa istot miała stać się kluczem do przyszłych zmian i rewolucji, które miały wpłynąć na równowagę między światem żywych a umarłych. Mortis uważał, że to właśnie przez Nieumarłych, Malachim i ludzkość zdobędą nową władzę i kontrolę nad życiem i śmiercią.

Gdy wieść o eksperymencie Malachima i jego współpracy z Bogiem Śmierci Mortisem dotarła do Osiriona, najwyższego z bogów, jego serce wypełniła nieopisana złość.
Osirion, znany z miłosierdzia i troski o harmonię wszechświata, nie mógł znieść myśli o tym, że jedno z jego stworzeń naruszyło zakazy i piłączyło siły z bogiem śmierci.

Gniew płonął w jego sercu niczym płomień nieokiełznanego ognia. Bez wahania, Osirion sam postanowił wymierzyć sprawiedliwość. Wiedział, że tak potężny czyn wymaga równie potężnej kary. Bez rozpraw czy zebrania, surowość jego decyzji musiała zostać natychmiast wykonana.

Uznając Mortisa za głównego winowajcę, Osirion uwięził go na eony w podziemiach, pozbawiając części jego mocy. Bóg Śmierci miał cierpieć za swe grzechy i utracić możliwość ingerencji w sprawy żyjących istot na ziemi.

Co do Malachima, według Osiriona nie było dla niego miejsca w świecie. Z zimną determinacją pozbawił go życia, by zapobiec dalszemu szerzeniu zła i chaosu. Nekromanta został natychmiast skazany na wieczne zapomnienie.

Takie były surowe wyroki wydane przez Osiriona, który nie zniósł naruszenia harmonii świata. Jego surowość miała przypomnieć wszystkim istotom, że równowaga i harmonia są fundamentami życia, i że każde działanie przeciwko nim musi ponieść surowe konsekwencje.

Historia powstania rasy Nieumarłych stała się ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń, przypominając o niebezpieczeństwach, jakie niesie za sobą manipulacja mrocznymi siłami natury. Nieumarli stali się symbolem ludzkiej pychy i żądzy władzy, które mogą prowadzić do samozagłady i zagłady całych krain.

Malachim, wiedząc, że jego dni mogą być policzone z powodu swoich eksperymentów i współpracy z Mortisem, świadomie ukrył swoje zapiski z eksperymentów, zanim Osirion go skazał. Korzystając ze swych umiejętności, Malachim zaszyfrował zapiski i schował je w bezpiecznym miejscu, niedostępnym dla niepowołanych.

Kiedy Osirion pozbawił go życia za jego grzechy, tajemnica laboratorium i jego eksperymentów zniknęła razem z Malachimem. Jego śmierć przyniosła koniec nie tylko jego osobie, lecz także jego wiedzy i praktykom. Bez niego, tajemnice jego laboratorium i eksperymentów pozostały ukryte przed światem, skryte w mrocznych zakamarkach ziemi.

Eksperymenty Malachima, wraz z wszelkimi związanych dokumentacjami i zapiskami, zostały przechowane w tajnych podziemiach magicznego laboratorium, ukrytego głęboko pod ziemią. Te zapomniane korytarze stanowią labirynt zabezpieczeń, chroniącym tajemnice przeszłości przed niepowołanymi. Ukryte w tych podziemiach zapiski są trzymane w starożytnych skrzyniach i zaszyfrowanych manuskryptach, by nie dotarły do złych rąk. To miejsce jest strzeżone przez potężne zaklęcia i magiczne pułapki, które zatrzymają każdego, kto próbuje dotrzeć do tych niebezpiecznych tajemnic. 

 

Laboratorium Malachima zostało odnalezione przez badacza o imieniu Leonhard. Leonhard, zafascynowany starożytnymi tajemnicami i poszukujący wiedzy, natknął się na zapiski w archiwach dawnych kronikarzy. Informacje te wskazywały na istnienie tajemniczego laboratorium, lecz jego lokalizacja była zagadką.

Przez lata Leonhard zbierał wskazówki i przeszukiwał starożytne teksty, aż w końcu udało mu się odkryć ukryte wejście do podziemi, gdzie znajdowało się laboratorium Malachima. Wchodząc do tych mrocznych korytarzy, Leonhard natknął się na starożytne manuskrypty, zaszyfrowane i pełne tajemnic.

Księga zawierająca zapiski z eksperymentów Malachima nosiła nazwę “Księga Mrocznych Praktyk”. To właśnie w niej zawarte były sekrety nekromanty, jego eksperymenty i zakazane wiedzy. Leonhard, świadomy niebezpieczeństwa, jakie niosły te zapiski, zabrał księgę na powierzchnię, aby chronić ją przed niewłaściwym użyciem. Jednak tajemnice zawarte w “Księdze Mrocznych Praktyk” wciąż kusiły umysły poszukiwaczy wiedzy, którzy pragnęli zgłębić jej mroczne sekrety.