Wyznawcy:

Wyznawcy Umbry są niczym mgła w mroku – nigdy nie wiesz, kto do nich należy, dopóki nie jest za późno. Nie mają świątyń, nie odprawiają wielkich ceremonii, nie głoszą nauk w świetle dnia. Ich kult istnieje w szeptach, w spojrzeniach rzucanych ukradkiem, w tajnych znakach wyrytych na ścianach ciemnych zaułków.

Należą do nich ci, którzy odrzucili prawo i porządek, którzy zrozumieli, że świat nie jest miejscem sprawiedliwym, a jedyną prawdziwą zasadą jest ta, którą sami sobie narzucą. Złodzieje, skrytobójcy, szpiedzy, oszuści – wszyscy oni zwracają się do Umbry, prosząc o błogosławieństwo cienia. Nie proszą o sprawiedliwość, nie szukają boskiej opieki. Pragną jedynie ukrycia i bezkarności, by móc działać poza wzrokiem tych, którzy chcieliby ich zniszczyć.

Niektórzy z nich są wyjęci spod prawa, inni wtopili się w społeczeństwo tak dobrze, że nikt nigdy nie podejrzewałby ich o związek z kultem. Ich największą siłą jest to, że nie można ich dostrzec. Nawet jeśli stoją tuż obok.

Mroczna Hierarchia – Kto naprawdę rządzi cieniami?

Kult Umbry nie posiada formalnej struktury – każdy wyznawca działa na własnych zasadach, zgodnie z własnym interesem. Ale wśród nich istnieją ci, których nazwisk nie wypowiada się na głos. Ci, którzy rozciągają swoje wpływy na całe miasta i manipulują ich losami z ukrycia. Są mistrzami intrygi, planistami, strategami, cieniami wśród cieni.

Ich organizacja, choć pozbawiona oficjalnych tytułów, opiera się na naturalnej hierarchii, gdzie najpotężniejsi decydują o losach słabszych.

• Cienie – najmłodsi i nowicjusze w kulcie, uczący się sztuki skrywania, kłamstwa i przetrwania. Wysyłani na misje, testowani przez swoich mentorów. Przeżyją tylko ci, którzy naprawdę należą do cienia.

• Zwiastuny Nocy – doświadczeni wyznawcy, którzy przeprowadzili liczne udane akcje dla kultu. To oni wykonują zabójstwa, organizują intrygi i zarządzają mniejszymi grupami kultystów.

• Mistrzowie Szeptów – tajemnicze postacie, których tożsamości znane są tylko nielicznym. To oni pociągają za sznurki w cieniu, manipulując polityką miast, kontrolując przestępcze podziemia i utrzymując kult w ukryciu.

• Bezkształtni – nie wiadomo, kim są, ani ilu ich jest. Niektórzy twierdzą, że to najwyżsi kapłani Umbry, inni mówią, że to tylko mit, mający trzymać kultystów w ryzach. Jedno jest pewne – jeśli “Bezkształtni” zwracają na ciebie uwagę, nigdy nie dowiesz się, kto pociągnął za sznurki… ale na pewno poczujesz konsekwencje.

Rytuały w Ciemności

W odróżnieniu od innych kultów, wyznawcy Umbry nie odprawiają modlitw w świątyniach, nie składają ofiar na ołtarzach, nie błagają swojego boga o przebaczenie. Oddają mu cześć poprzez swoje czyny – każde udane oszustwo, każde zabójstwo, każda tajemnica, która nigdy nie ujrzała światła dziennego, jest formą hołdu składanego Bogu Cienia.

Ich obrzędy są proste, lecz pełne mocy:

• Ceremonia Milczenia – nowicjusze przysięgają lojalność wobec cienia, składając przysięgę nigdy nie zdradzić tajemnic kultu. Ich języki są wtedy malowane specjalnym czarnym atramentem, który ma przypominać im, że słowa mogą być równie zabójcze jak ostrza.

• Próba Nocy – każdy, kto chce stać się pełnoprawnym wyznawcą, musi przejść próbę. Może to być dokonanie zamachu, zniknięcie z oczu społeczeństwa na miesiąc lub zdobycie sekretu, który zmieni losy całego miasta.

• Zniknięcie w Cieniu – kiedy wyznawca zostaje zdradzony lub schwytany, jego towarzysze zrobią wszystko, by wymazać jego istnienie. Domy zostają spalone, dokumenty zniszczone, wspomnienia o nim zatarte. Tak działa kult Umbry – jeśli zostaniesz schwytany, lepiej, by nikt cię nie pamiętał.

Świątynie Cienia

Światło nigdy nie pada na świątynie Umbry, bo… one nie istnieją.

Przynajmniej nie w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Tam, gdzie inni bogowie mają katedry i święte miejsca, Umbra ma tylko pustkę. Jego kult kwitnie w ruinach, w podziemiach miast, w zapomnianych tunelach i ukrytych komnatach. Każdy mroczny zaułek, każdy cień pod bramą, każda kryjówka wśród ruin – to wszystko jest jego świątynią.

Najświętsze miejsca kultu to jednak kanały i podziemia, gdzie spotykają się wyznawcy, wymieniając się informacjami i planując kolejne działania. Światło nigdy nie przenika do tych miejsc, a jeśli ktoś raz tam wejdzie i nie jest jednym z nich… nigdy już nie wróci.

Kim są Wyznawcy Umbry?

To ludzie bez twarzy i bez imion. To szept w ciemności, który mówi ci, że nic nie jest takie, jak się wydaje. To cień, który porusza się w twoim polu widzenia, lecz gdy się odwrócisz – zniknął.

Są wśród królów i żebraków. Wśród kupców i złodziei. Wśród polityków i zabójców. Nigdy nie wiesz, czy osoba, której właśnie zaufałeś, nie służy Umbrze. Nigdy nie wiesz, czy twój sekret już nie należy do niego.

Bo Umbra widzi wszystko.

A jego wyznawcy nigdy nie zapominają…

Historia:

W czasach, gdy boscy władcy świata pogrążyli się w krwawych sporach, gdy wojna rozdzierała niebo i ziemię, a konflikty bogów zmieniały świat w ruiny, Osirion, Wielki Ojciec, dostrzegł nadciągającą katastrofę. Boskie Wojny – tak nazwano epokę, w której dumni nieśmiertelni walczyli o władzę, zostawiając za sobą spalone krainy i rzeki przelanej krwi.

Ludzkość, której Osirion poświęcił swoje serce i uwagę, cierpiała najbardziej. Ich modlitwy o ratunek, ich lamenty wznoszące się ku niebu, przebiły nawet boskie zaślepienie. Nie mogli walczyć w wojnie bogów, ale to oni ponosili jej konsekwencje.

Osirion zrozumiał wtedy, że świat nigdy nie odzyska równowagi, dopóki śmiertelni nie zostaną ochronieni przed niekończącymi się ambicjami boskich istot.
Ale jak miał to uczynić?

Prawda była zbyt okrutna. Ludzie nie mogli jej poznać.

Potrzebował strażnika. Bytu, który stanie się cieniem, skrywającym boskie błędy przed śmiertelnym wzrokiem. Tak narodziła się jego decyzja. Tak narodził się Umbra.

Rytuał Cienia – Początek Bytu, Którego Nie Powinno Być

Na skraju rzeczywistości, w miejscu, gdzie światło i ciemność splatały się w jedno, Osirion zebrał resztki destrukcyjnej energii wojen bogów. Ogień gniewu, popiół zniszczonych miast, echa niespełnionych obietnic – wszystko to zebrał w jedno miejsce.

Skoncentrował swoją boską wolę i wyrwał skazę z samego serca rzeczywistości.
Ukształtował go nie z mocy stworzenia, jak Verdanę, Matkę Natury, nie z esencji harmonii, jak Arcanusa – lecz z braku, z pustki, z niedoskonałości, które pragnął ukryć.

Kiedy ostatnia iskra światła zgasła w jego rękach, Umbra narodził się w absolutnej ciszy.

Strażnik Tajemnic 

Umbra był inny niż inne bóstwa. Nie był ani dobry, ani zły. Nie należał do światła, ale nie był też całkowitą ciemnością.

Był cieniem pomiędzy, strażnikiem tego, co nigdy nie miało być odkryte.

Jego zadaniem było ukrywanie boskich błędów, osłanianie ludzkich oczu przed okropnościami, które mogłyby złamać ich dusze. Wszystkie skazy boskiej wojny – martwe krainy, zatrute źródła, rozszczepione dusze, klątwy rzucone w gniewie – wszystko to Umbra zamknął w cieniu, by nigdy nie ujrzało światła dnia.

Ale w tym zadaniu kryła się sprzeczność.

Umbra został stworzony, by ukrywać sekrety… ale każdy, kto nosi sekret, zaczyna go rozumieć.

Każdy, kto zna prawdę, zaczyna zadawać pytania.

Przemiana Cienia – Kiedy Tajemnica Staje Się Bronią

Z czasem Umbra zaczął zadawać pytania, których Osirion nigdy się nie spodziewał. Dlaczego to ludzie muszą być chronieni przed prawdą? Dlaczego bogowie mogą rządzić światem bez konsekwencji? Dlaczego zbrodnie, których dopuścili się boscy władcy, mają zostać zapomniane?

Czy prawdziwa harmonia nie powinna pochodzić z prawdy, a nie z kłamstwa?

Umbra zaczął podążać ścieżką, której Osirion nie przewidział. Przestał być tylko strażnikiem tajemnic – zaczął nimi handlować.

Sekrety, które miał ukrywać, stały się jego najpotężniejszą bronią.

Zaczął szeptać do uszu śmiertelnych – szpiegów, skrytobójców, oszustów, polityków. Dawał im wiedzę, której nie powinni posiadać. Mówił im prawdy, które mogły wywołać chaos. Uczył ich, że ciemność nie tylko skrywa – może także ujawniać.

Cień, Którego Nie Można Pokonać

Osirion dostrzegł, że Umbra stał się czymś, czego sam nie przewidział. Nie można było go zniszczyć, nie można było go wygnać.

Bo jak można pokonać cień?

Bogowie próbowali go uwięzić, lecz gdziekolwiek było światło, tam powstawał cień.

Próbowali wymazać jego istnienie, lecz im więcej o nim zapominali, tym bardziej stawał się legendą.

I tak Umbra zniknął z boskiego świata. Nie zginął. Nie upadł. Po prostu… rozpłynął się.

A potem pojawił się w cieniu ludzi.

Od tamtej chwili Umbra stał się panem wszystkiego, co ukryte.

• Patronem szpiegów, złodziei i zabójców.

• Bogiem kłamstwa i iluzji, władcą sekretów i zakazanej wiedzy.

• Ucieczką dla tych, którzy pragnęli zniknąć z oczu świata.

Nie był jak inne bóstwa, które domagały się modlitw i ofiar. Nie chciał świątyń ani kapłanów.

Jego wyznawcy czczą go w inny sposób – przez milczenie, przez oszustwo, przez sekret, którego nigdy nikomu nie zdradzą.

Każdy, kto wypowiada kłamstwo i nigdy nie zostaje przyłapany.
Każdy, kto ukrywa się w mroku i pozostaje niewidoczny.
Każdy, kto zna prawdę, której nikt inny nie zna.

To są jego wyznawcy.

To jest jego kult.

Niektórzy bogowie uważają, że Umbra to chaos, siła destabilizująca świat.
Inni wierzą, że jest niezbędny, by utrzymać równowagę.

Ale Umbra nie dba o ich opinie.

Jest cieniem, którego nie można się pozbyć.
Jest tajemnicą, której nigdy nie da się odkryć w całości.
Jest szeptem w ciemności, który zmienia bieg historii.

I najważniejsze – jest jedyną istotą, która zna wszystkie sekrety świata.

Bo prawda nie należy do światła.
Prawda zawsze żyje w cieniu.